Η ιστορία είναι αληθινή και έχει συμβεί ακριβώς έτσι σε κωμόπολη της Στερεάς Ελλάδας πριν λίγα χρόνια. Μάλιστα ο συνεταιρισμός της περιοχής φέρει ως σήμερα το πραγματικό όνομα του ανθρώπου που εδώ αναφέρεται ως Δημήτρης. Τα ονόματα έχουν αλλαχτεί για προφανείς λόγους.
Στη ζωή μπορεί να προκύψουν και αναπάντεχα ωραία πράγματα, όπως σε αυτήν εδώ την ιστορία.
Σε αυτή την ιστορία, που είναι πραγματική και έχει συμβεί πριν λίγα χρόνια, συναντάει κανείς την πηγαία ευγενική πρόθεση του Κώστα να “συμπεριλάβει” τον Δημήτρη αντί να τον εκμεταλλευτεί όπως συνήθως συμβαίνει με ανθρώπους σαν και αυτόν.
Αλλά ας πάρουμε τα πράγματα από την αρχή. Ο Κώστας εργαζόταν στην περιοχή σαν εργοδηγός σε μεγάλη βιομηχανική μονάδα. Παράλληλα είχε κτήματα κοντά στην περιοχή και ασχολιόταν και με την αγροτική παραγωγή στον υπόλοιπο χρόνο του.
Ο Δημήτρης ήταν ένας άνθρωπος που έμενε εκεί κοντά. Ήταν ο “τρελός” του χωριού. Είχε μεγαλώσει σε άσυλο όπου τον είχαν εγκαταλείψει οι γονείς του σε μικρή ηλικία, χωρίς να αντιμετωπίζει διανοητικά προβλήματα, κουβαλώντας όμως πάντα την ταμπέλα “ο τρελός” του χωριού. Συμπαθητικός, συνεργάσιμος και πολύ εργατικός μεν, με την ταμπέλα του τρελού δε, και με ό,τι άλλο μπορεί να σου κληροδοτήσει η μακροχρονη παραμονή σε άσυλο στην επαρχία λίγες δεκαετίες πριν.
Μέσω ενός πρωτοποριακού κοινωνικού προγράμματος, το οποίο εφαρμοζόταν στην περιοχή, ο Κώστας γνώρισε τον Δημήτρη αναλαμβάνοντας να τον καθοδηγήσει και να τον εκπαιδεύσει στις αγροτικές εργασίες.
Για μήνες δούλευαν μαζί στα χωράφια του Κώστα και ο Δημήτρης μάθαινε να δουλεύει με τη γη και να καλλιεργεί τις ελιές. Εργατικός και ευγενικός και αποτελεσματικός και η ταμπέλα του “τρελού” εκεί. Για όσους δεν ήξεραν. Γιατί για τον Κώστα ο Δημήτρης ήταν ένας σεβαστός συνεργάτης.
Και έτσι του πρότεινε να φτιάξουν μια μικρή κτηνοτροφική μονάδα. Συνεταιρίστηκαν με κάθε νόμιμη διαδικασία, ίδρυσαν την επιχείρηση με ποσοστό 50-50, την οργάνωσαν, αγόρασαν και τα ζώα και ξεκίνησαν. Η επιχείρηση αποδείχθηκε πολυ επιτυχημένη και κερδοφόρα!
Δεν ξέρω τι να θαυμάσω περισσότερο σε αυτή την ιστορία:
το θάρρος του Κώστα να ξεπεράσει κάθε σχόλιο του χωριού και κάθε καχυποψία και να συνεταιριστεί με τον “τρελό”;
την ηθική του στάση να μοιραστούν εξίσου την επιχείρηση, τον κόπο και το αποτέλεσμα;
την αναγνώριση στις ικανότητές του “τρελού” και την απόδειξη του σεβασμού του προς αυτόν προτείνοντάς του να συνεταιριστούν;
το θάρρος του Δημήτρη να ξεπεράσει την ταμπέλα “τρελός” και να αναλάβει την ευθύνη επιχειρήσης;
τη γενναιότητα του Δημήτρη να συνεταιριστεί ως ίσος με τον Κώστα;
Γιατί πάνω από όλα, η Συμπερίληψη είναι μια επιλογή σε κάθε περίσταση ακόμα και σε καταστάσεις που φαίνονται εντελώς απίθανες, όπως αυτή.
Η Συμπερίληψη δεν είναι μια μοντέρνα πολιτική του οργανισμού, ένας κανονισμός της Διεύθυνσης Ανθρώπινου Δυναμικού, μια τάση στο business και στη διεθνή πολιτική.
Είναι ο ειλικρινής σεβασμός στον άνθρωπο δίπλα μας που φοράει άλλη ταμπέλα από εμάς, αλλά κάτω από αυτή είναι ίδιος με εμάς: άνθρωπος.
Maria Biquet 